من هنوز كه هنوز است
آن آهوي خرامان و آزادم
رها از هر قيد و بندي
سبكبال و رها مي‌گردم
هر چند گاهي مرا مي‌شكني
ولي عزيز من
من آن آهن آبديده‌ام
تفتيده در دامان كوير
و اكنون به راه خويش مي‌روم
اگر دوريم را تحمل نمي‌كني
و يا سر شلوغيم آزارت مي‌دهد
اگر تاب صبر نداري
و خودخواهيت گردشي در غروب مي‌خواهد
سر خويش گير
كه مرا ياراي همراهي نيست
من به راه خويش مي‌روم
اگر همراهي همپيمان گرد
صبوري پيشه كن و صبر داشته باش

آرش

همينجوري پيش بره يه روز
يه ديوان مسخره از زير دستم بيرون مياد
!!!!!!!!!!!!!

آرش

چند روزي نبودم
رفته بودم سفر
اينبار همراه مادر و برادرم
جزيره كيش ظل گزماي تابستان
هتل داريوش
هتلي كه ستون‌هاي تخت جمشيد را يدك مي‌كشد
طراحي زيبايي داشت
چند تايي عكس روي اين صفحات خواهيد ديد

آرش

خاطراتم را جايي
بر برگ سبزي
با شبنم
بر شيشه آيينه‌اي
با بخار
در آغوش ساحلي
بر شن
چنان آرام مي‌نويسم
كه در گذار زمان
با گذشت اولين لحظه‌ها
پاك گردند.

آرش

اين عكس‌ها را در طي سفر گرفتم
همراهي دو دوست
كمك بزرگي بود براي گذر از راه طولاني
جذابيت مسير
آنقدر بود كه مرا ذوب مي‌كرد














آرش

در جاده‌اي كه نور را به شهر بلده متصل مي‌كرد
جاده‌اي جنگلي كه جاي همگان در عبورش خالي بود
ياد تمامي دوستان
و جاي خالي آنان عجيب دلم را گرفته مي‌كرد


خاك سرخ وطن
جامه سبز به بر
قلة كوه بلند
بارش ابر بر آن
دره‌هايي همه سبز
رود در بستر آن
وزش نرم نسيم
تن آهنگ به گوش
رعشه اي بر دل من
فكر انجام زمان
لحظه تلخ سكوت
ريزش اشك غريب
ياد صد خاطره باز
ياد آن دوست كه رفت
هجمه غربت دوست
ريزش قاطع اشك
در برم دوست كم است
جاي يك دوست كنارم خاليست

خانه ام را جايي
سر آن كوه بلند
رو به آن دشت شقايق آور
بر سر راه طلوعي زيبا
پاي يك چشمه آب
شيشه‌اي خواهم ساخت
...

آرش

شبي باز مي‌گردم
دفتر خاطرات قديمي را ورق مي‌زنم
خاطرات خوش گذشته
عبور ابر وار انسان‌ها
چهره‌هايي تار و محو
چهره‌هايي درخشان و ديدني
همه مي‌گذرند
پنجره باز است و باد
دفتري را ورق مي‌زند
كه به اندازه عمر گذشته من
و بيش از آن وزن دارد
سردي اتاق
عبور باد
و خاطرات گذشته
آنان كه رفتند و نيستند
آقاي آراسته‌اي بود
مسلمان و دوست داشتني
سرطان گرفت
نمي‌دانم كجاست و چه مي‌كند
ديگران هم رفتند
صفحات سفيد پيش رو
نويد بخش آناني است
كه مي‌آيند
اما نه براي ماندن كه براي رفتن
من نيز روزي خواهم رفت
"پروانه‌اي كه با شب مي‌گذشت
اين فال را براي دلم ديد
ديريست، ديريست"

آرش

پشت آن كوه بلند
كه سحرگاهانش
عطر صدها گل و سبزي دارد
لب آن دريايي
كه هزاران آبي
آسمان را بخشيد
مردمي در گرما
سرخوش و مست
به رقص آمده‌اند
من دلم تار هنوز
در پي مهر گياهي است
كه گويد با من
نقش من در پس اين زندگي زيبا چيست

آرش

گاه بسيار سخت مي‌شود نوشتن
آنگاهي كه مهر داغ طلاق
بنياني را به نام خانواده مي‌شكافد
و باز آرش نقش خاله گردن دراز مي‌گيرد
در ميانه مي‌آيد
و شاهد عبور انسان‌ها
از مرز شخصيت و انسانيت مي‌شود
چرا ما قافيه را كه مي‌بازيم
براي اثبات بر حق بودنمان
به طرف مقابل
همه نوع وصله و ننگ مي‌چسبانيم؟
خدا آخر و عاقبت من يكي را به خير كند
امشب ياد آن شعر افتادم
توبه فرمايان چرا خود توبه كمتر مي‌كنند
اين همه نصيحت كردم
اما وقتي خداي ناكرده
نوبت خودم شود
آنگاه ديدني است
اين همه نصيحت شده نصيحت گرم خواهند بود

آرش

من خدا را جايي
در آغوش يک روسپی هرجايي
در گذار ترنی از سر پل
اوج پرواز هواپيمايي که مسافر می برد
روی درياچه سدی زيبا
در پی قايقی بر موج سوار
در گذار اتوبوسی در راه
طعم يک سيب فرو افتاده
دانه سرخ اناری تازه
ته آن باغ که گيلاس به بر می آورد
پای آن چشمه که آبش سرد است
بار يک اسب که آرام و خرامان می رفت
ته يک کوچه بن بست که نامش دين بود
آخرين برگ کتابی که نصيحت می کرد
سر يک صبح طلوعی شايد
زير فواره يک دوش درون حمام
ديده ام چشم به چشم

آرش

آه ايکاش می دانستند
خدا در همين نزديکی است
جايی به فاصله نفوذ يک نفس
ايکاش می دانستند خدا چيزی است
شبيه لذت يک هم آغوشی
در ظلماتی محض
ايکاش می ديدند
آنگاه
...

آرش

خواب كه مي ديدم
تو بودي و يك دنيا عشوه و ناز
من بودم و نياز
آهنگي بود
رقصي گرفت
مي مستم كرد
چيزي لرزيد
دلي گم شد
من سرخ تر بودم
تو زيباتر بودي
و من در پايان مهماني و شب و شراب
در كوچه اي بن بست
به ديواري سنگي برخورد كردم!!!؟؟

آرش

من بازمي‌گردم!!!!!!!!!؟؟؟؟

آرش

راستي اين همه بد نوشتم
مي دانيد
كسي را هر روز مي بينم كه سوهان روحم است
دكتر
داراي Ph.D
ولي احمق
دلم مي‌خواهد دانشگاه هاي در پيت كشورهايي مانند استراليا را
با كاهگلي كه گلش از جنس پهن است
پلمب كنم
تا اين همه كبر و خودبزرگ بيني
در چشم بر هم زدني نابود شود
و طبل هاي توخالي اين روزگار
سر خويش گيرند

آرش

امروز نمي‌خواستم بنويسم
وقتي مروري به وضعيت رقت بار كناري مي كني
آنچه بر سر دانشگاه ها مي‌ايد را مي‌بيني
اساتيد تهي مغز امروزي
آنان كه با ناداني و نفهمي خويش
آن كردند كه هر روزه مي بينيم
چاره‌اي جز سكوت نمي يابي
هيچ مي دانيد
رفقاي نادان من نيز
و شايد خود من هم روزي
به جمع اين نادانان باركش بپيونديم
يدك كش‌هايي كه القاب حمل مي كنند
نه من به اين جمع پيوسته ام
لقب دكتري را بار مي كشم
همين

آرش

دلم عجيب مي گيرد
دلم از اين همه آدم دور و بر گرفته است
تنهاي خلوت خود را مي خواهم
اگر توانستي
مي تواني داخل اين تنهايي شوي
جايي كنار بركه آبي
در ميانه جنگلي سبز
هرم آتشي در ميانه روز
بوي كباب و نان تازه
چادري براي استراحت و ديگر هيچ
نه ساعتي كه مرگ زمان را نشان دهد
نه تلفني كه غريبه اي با زنگش
بي اجازه سكوت را بشكند
نه ماشيني و نه برقي
حتي دستشويي هم براي رفع حاجت نيست
آه يادم رفت
براي رفع تشنگي بايست
آب از چشمه اي خورد كه كمي بالاتر است
نسيمي نرم مي وزد
برگ درختان سبز آواز مي خوانند
شايد بگويي چه رويايي
اما اين يك رويا نيست
من اين بهشت كوچك را مي شناسم
سال ها قبل مامن روزهاي جوانيم بود
سال هاست كه به آن ديار نرفته ام
راستش را بخواهي همراهي نمي يابم
دوستان ديگر همراه نيستند
اگر همراه هستند ديگر دوست نيستند
مدتهاست كه از بسياري بريده ام
حوصله ام را سر مي‌برند و ... بگذريم
اگر خواستي بيايي
كوله ات را بردار
روي من هم حساب نكن
با هم مي رويم
اما
حوصله ترا هم ندارم
خودت بايد خودت را جمع و جور كني
!!!!!!!!!!

آرش

انديشه نيکی کردن به همه
نه آغاز تولد مصلحی ديگر در جامعه ايرانی
که جمله ای بود از کتاب ماجراجوی جوان
جمله ای که من در تمام عمر ننگین خودم
دوستش داشتم
****************************************
يادم رفت
سلام صبح بخير
!!؟؟؟
امروز سرشارم از عشق
امروز سرشارم از تمامی خوبی ها
امروز اگر از من خورشيد را طلب کنيد
در چشم بر هم زدنی آن را به شما خواهم بخشيد
امروز اگر بياييد
و بخواهيد
به آنچه خواسته ايد می رسيد

آرش

من دوراهي زندگي خويش را
با خود تا پايان اين مسير خواهم برد
سال هاست كه دو راهي را با خود مي كشم
و سال ها آن را با خود خواهم داشت
تا فردا
فردا روزيست كه فكري خواهم كرد
فردا روزي است كه بيدار خواهم شد
فردا تو را در آغوش مي كشم
فردا از آن من است
امروز را در رخوت امروز خواهم گذراند
تا فردا بيايد

آرش

اين نوشته را در جواب يکی از پست های مرجان نوشتم

در انتهای کوچه باغ تنهايی من
هنوز کمی نور هست و سفره ای
در انتهای اين کوچه
بوی نان تازه هست هنوز
گاه نسيمی می وزد
گاه شاپرکی می گذرد اما
در انتهای کوچه باغ تنهايی من
گم گشته ای هميشه جايش خاليست
عقل اين بی روح هميشه
سال هاست که رخت بر بسته است

آرش

دوستی، عشق، محبت
دشمنی، تنفر،کينه
هر وقت که فکر می کنم
اينها همه يک ريشه دارند
عشق با تمامی قداستی که برای آن قائل می شوند
دوستی و محبت با تمامی انرژی و طراوتی که می بخشند
دشمنی و تنفر و کينه
همه و همه ريشه در خودخواهی دارند
من پدر و مادرم را دوست دارم
چون خودم را می پرستم
شما را دوست دارم
چون به نفع من است
با فلانی دشمنی می کنم
چون نفع می برم و يا
چون فلانی وجودش مرا کوچک و خار می کند
معرفت علم به اين خودخواهی است
و آن هنگام که بدانی دوستی و دشمنی تو ريشه در چه چيز دارد
ديگر نه دوست می داری
نه دشمنی می ورزی
اين جايگاه جايگاهی است
که در آن خدمت به همه جای می گيرد
و شايد يک شعار باقی می ماند
"انديشه نيکی کردن به همه"

آرش

ديروز فيلم کما را در سينما ديدم
حرف برای گفتن زياد داشت
بر عکس ديگران به جای خنده
تنها ناراحت شدم همين
**********************************
خواب بودم
تو آمدی
از روزنه ای کوچک وارد شدی
نمی دانم چرا آن روزنه را نديده بودم
نه ديده بودم
روزنه برای ورود نور باز بود
تو از راه نور آمدی
من وجودم را به تو دادم
سحرم کردی
با غروب
با رفتن نور
تو هم نماندی

آرش