به من گفت یک روز تنهایم خواهی گذاشت و خواهی رفت نمی خواهم به تو عادت کنم نمی خواهم در سوگ رفتنت بنشینم کنارتر بایست و فاصله نگه دار باور نداشت بازی قدار روزگار این سرنوشت محتوم همیشگی همواره و پیوسته ما را به بازی خویش خواهد برد و تنهایی و بی کسی سرنوشت شومی است در انتظار همگان روزی که رفت روزی که می رفتم اشک های بسیاری رفت روزهای بسیاری گذشت بسیاری آمدند و رفتند اما یاد آن روزگار همچنان شفاف و بی همتا در خاطرم باقی است ایکاش قدر لحظه های با هم بودن قدر این یک نفس در کنار هم بودن را می دانستیم آرش