غريبه‌اي آشنا
يا آشنايي غريب
اين جا
در اين آبادي
در كنار گلي از جنس ترنم
خانه‌اي از جنس شيشه
به دنبال چه مي‌گرديم
ناپيدا و نهان چيزي
خدايي در دوردست‌ها
يا
نوري در دل
عشقي بر سر
شعري بر لب
دوستي بر كنار و ديگر
هيچ

آرش

دستي به تكدي پيش رو
كرنشي نرم در كمر
لبخنده‌اي بر لب
بغضي در گلو
فريادي در دل
خون خوردني و خاموشي
زندگي در گذار است

آرش

من مست تو ديوانه
من ترك مي‌كنم
تو هم ...

آرش

با هزار اميد و آرزو
گاهي وبلاگي را باز مي‌كنيد
پست ديگري نيست
پس كجاست آن روح سركش
در كوچه پس كوچه‌هاي زندگي روزمره گم شده است
يا از جنون و سركشي سر به كوه و بيابان نهاده است
هر آنچه باشد
من تصور هم نمي‌توانم بكنم
كه ارواح چموش و سركش دوستان
خموشي پيشه كرده باشند
آنان كه من مي‌شناسم
در گوشه‌اي مشغول
بنيان ديگري بنا مي‌نهند
اميد كه موفق باشند و سرزنده

آرش

گاهي جرقه‌هايي مي‌زند
تايپشان كه مي‌كنم
حذفشان مي‌كنم
و ديگر جرقه ديده نمي‌شود
اين هم نوعي خودسانسوري از نوع
تاييدطلبانه

آرش

آرمين هم دانشگاه قبول شد
آخيش!! ياد رمان تنفس مي‌افتم
نوشتة جرج اورول
كمي تنفس
و آماده شدن براي ادامه‌اي صعب
آرمين جان
از صميم قلب آرزوي موفقيت براي تو

آرش

گاهي درماندگي بزرگ اينست
كه نمي‌داني بايد گريه كني يا بخندي

آرش

من معتقدم
بسياري از تجربيات را نبايد داشت
هر چند دوستي بزرگوار
بلوغي جديد به من بخشيد
ولي ايكاش
اين يكي را تجربه نمي‌كردم

آرش

و اما اينك
در انتهاي مسيري صعب
ايستاده در برابر باد
چون علف خميده از وزيدن باد
منم اين خاموش هميشگي
خون دل خوردني چند
ايستادني و تماشايي
كه در اين زمانه
دونان هر چه نافهم تر
هر چه پر مدعا تر
پسنديده تر
سر خويش مي‌گيرم و گوشه نشيني مي‌اغازم

آرش

به يكي از دوستان نازنين
روزي تبريكي خواهم نوشت
كه به دليلي كه هنوز نمي‌دانم
خدايش بسيار دوست داشته است
هر چند در اوايل اين مسير
دل گرفته و داغديده در سوگ نشست
كه معشوق را از دست رفته مي‌ديد
اما از دامي رهيده است كه نهايتش
عمري بدبختي بود
كه با آدميان كله شق و يك دنده
نبودن بهتر

آرش